Çiçek

Tam ortasındaydı çayırın

Taze, dipdiri bir çiçek

Güneş sanki onu için doğuyor

Onu görmek için can atarcasına yükseliyor

Tüm gün onu seyre daldıktan sonra

Dinlenmek için batıp köşesine çekiliyordu

Rüzgar sanki onun için esiyor

O narin yapraklarını okşarcasına

Kokusunu içine çekercesine

Ve o kokuyu etrafa estirircesine

Gök sanki susayan çiçeğine dayanamayıp ağlıyor

Yağmur sanki onun üzerine kendini yumuşacık bırakıyor

Onu her zerresiyle kaplayıp

Suluyor ve serinletiyordu

Toprağı onu sanki elleriyle havaya kaldırıyor

"İşte başımın tacı, herkes görmeli" diyor

Her kılcalına sahip köklerini

Gün gün daha da kendine bağlıyordu

Etrafındaki otlar sanki onu korumak için serpiliyor

Sarıp sarmalamak istiyorlar ama

O kadar güzel ki...

Kıyamıyorlardı

Ve bir gün o çiçek

Saklı bahçesinde

Farkediliyor. Farkediliyor ama...

Farkedeni de esiri yapıyordu

Onu gören gözde artık diğer çiçeklerin hiçbir hükümdarlığı kalmıyordu

O göz artık nasıl görebilirdi başka bir çiçek

Onu gördü bir kere

Bir an yetti göz için

Ah keşke görmeseydi

Keşke bilmeseydi

Çiçek yerinde güzeldi

Her ne kadar istemese de

Önce yumdu kendisini sonra da uzaklaştı

Yıllar geçti aradan ama

Geçmeyen tek şey çiçeğiydi gözün

Hala ilk gün gibi karşısındaydı o

Onu düşünmesi bile yetiyordu ona

Çiçeğin enerjisi o denli büyüktü ki

Kendisini hayal edeni bile mutlu ediyordu

Ölüm döşeğinde bile çiçeği düşmüyordu dilinden

"Çiçeğim!" oldu son sözü

Ve kör oldu göz

Çiçeği gözünden habersiz yaşadı

Neşe saçtı yine etrafına

Toprak, yağmur, rüzgar ve güneş halini bildiler gözün

Ama çiçeğe asla söylemediler

Bunu göz de istemezdi zaten

Çiçek büyüdükçe nice gözler gördü bu çiçeği

Kimi bilinçli,

Kimi bilinçsiz,

Kimi gözler kördü o yüzden göremedi

Kimi gözler de onu gördükleri için bir daha hiç ama hiç göremedi.

Yazan:Bekir Albay